Menselijkheid als Kompas: Het Vertrouwde Pad van Bert Hoofdstuk 1: Fundamenten Als ik terugdenk aan het begin, denk ik aan Temse, 31 mei 1950 – een dorp, een jaartal, een gezin dat de bodem vormde onder mijn bestaan. Mijn fundamenten zijn stevig, gebouwd op de principes die daar werden geleefd: samen zijn, elkaars nabijheid ervaren, de roep van het gezin voelen in alles wat ik deed. Het was een opvoeding waarin men rekening hield met de ander, maar waarin waarden als plichtsbesef, respect en een zekere mate van nuchterheid niet vanzelfsprekend waren; die moesten hun plek krijgen in de dagelijkse omgang. Vanaf jonge leeftijd voelde ik me als mens vooral geroepen tot het humanisme: de waardigheid van ieder individu, het vermogen om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen keuzes, en het idee dat we het met elkaar moeten doen. Dat is geen vanzelfsprekend optimisme – eerder een positieve neutraliteit. Mensen moeten elkaar vertrouwen gunnen, maar ook bewijzen waard te zijn. Dat is niet cynisch bedoeld – eerder praktisch. Als ik terugkijk, begrijp ik dat mijn open houding doorspekt werd met een toetsing; ik kijk eerst toe, probeer te begrijpen, en stel mijn oordeel uit tot ik weet wie tegenover mij staat. Mijn leven laat zich niet schrijven als held of buitenstaander, eerder als een bewuste wandelaar die blijft zoeken naar waardigheid en eerlijkheid, in zichzelf én in de ander. Hoofdstuk 2: Dromen en Ambities Mijn dromen zijn nooit wild uitbundig geweest, maar eerder verweven met tastbare doelen en een diep verlangen naar stabiliteit en invloed. Ik heb niet het leven van de dromer geleid die steeds buiten de lijntjes gaat. Integendeel: conventioneel zijn voelt als thuiskomen. Niet omdat ik angstig ben aangelegd, maar omdat ik geloof dat betrouwbare paden vaak het meeste uitzicht bieden als je ze met aandacht en discipline bewandelt. Toch betekent dat niet dat ik geen ambities heb. Ik ben altijd iemand geweest die zich kon vastbijten, vooral in alles wat te maken had met invloed uitoefenen, succes boeken, en verantwoordelijkheid dragen – macht en rijkdom waren drijfveren, niet uit ijdelheid, maar als middelen om voor mijzelf en mijn dierbaren zekerheid te bouwen. Mijn ambities zijn altijd verweven geweest met de gemeenschappen waarvan ik deel uitmaak. Netwerken met ondernemers, de dynamiek voelen van een sportvereniging – dat is mijn bestaansrecht. Niet op de voorgrond om het applaus, maar in de overtuiging dat erbij horen, samen dingen opbouwen, diepe voldoening schenkt. Hoofdstuk 3: Uitdagingen en Groei In het theater van het leven speel ik graag de rol van de vechter. Ik weet uit ervaring dat het leven zich soms abrupt omdraait, dat regels overtreden worden en afspraken ineens niet meer blijken te gelden. In zulke momenten zet ik de hakken in het zand; ik accepteer niet zomaar als iets niet klopt. Onrecht, hoe klein ook, roept een daadkracht in mij op die anderen soms verrast, maar voor mij vanzelfsprekend is. Tijdens een reis – een verloren koffer, een trage compensatie – merkte ik weer hoe diep dat in mij zit. Waar anderen misschien zouden berusten, start ik een proces. Niet om moeilijk te doen, maar omdat rechtvaardigheid geen hol woord is voor mij. In tegenslag groeit karakter; zo is het altijd geweest. Dat betekent niet dat ik hard word. Het is geen bittere strijdlust, maar een plichtsbesef om niet te wijken. Elk probleem, elke onverwachte wending is een test van vastberadenheid en soms ook van verzoening – een kans om op te staan en te laten zien dat vechten, mits met respect gevoerd, het leven tot op zekere hoogte richting geeft. Hoofdstuk 4: Prestaties en Invloed Wanneer ik terugkijk op mijn prestaties, is het leiden van een bedrijf het eerste wat in mij opkomt. Niet enkel om het resultaat, maar om het proces: mensen meenemen, beslissingen nemen, de koers bewaken. Ik heb nooit uitgeblonken in het zoeken van de spotlights, maar het administreren van succes – concreet maken wat vaag bleef, richting geven – voelde haast als een roeping. De rol van bedrijfsleider was voor mij een plek van invloed, niet van absolute macht. Het ging me niet om dictaten, maar om het vormen van consensus, het aanmoedigen van assertiviteit, vooral in het werk. Dat zie ik nu als het nalatenschap dat ik anderen wens toe te vertrouwen: wacht niet, spreek uit wat je vindt, durf recht te staan voor jezelf. Ik zie het als een morele erfenis – iets dat bijblijft als een stille raadgever voor wie na mij komt. Mijn invloed is niet meetbaar in cijfers of roem, maar in kleine groepen, beslissingen, mensen die via mij een duwtje kregen om zichzelf gehoord te voelen. Verenigingen, netwerken – dat zijn levende organismen waarin ik me thuis voel en waarin ik graag investeer. Daarin vind ik daadwerkelijk de kracht van het samen doen. Hoofdstuk 5: Visie Mijn visie op het leven is niet eenvoudig te vangen in grootse woorden. Ik kijk liever naar het kleine, naar dat wat zich tussen mensen afspeelt. Humanisme blijft mijn vertrekpunt. Iemand zijn voor anderen, verantwoordelijkheid nemen, niet vooropstellen dat vertrouwen vanzelfsprekend is, maar het wel willen geven aan wie het bewijst te verdienen. Ik geloof niet in de roes van beroemdheid of het heilige van groei om de groei – meer in het besef dat macht en middelen instrumenten zijn om zowel jezelf als de jouwen sterker te maken. Groeperingen, netwerken, teams – daarin ontstaat gemeenschap, betekenis. De wereld draait voor mij om het weten bij wie je hoort, het delen van eenzelfde voetspoor, en de kans om anderen te helpen hun plek in dat geheel te vinden. Ik blijf geloven dat respectvol en plichtsbewust leven niet stoffig is – het is misschien wel het moedigste pad, rustig en consequent, bewust van wie je bent en wie je wilt zijn voor de mensen om je heen. Mochten mijn woorden ooit opwegen tegen mijn daden, dan hoop ik vooral dat mijn keuze voor het conventionele, voor het menselijke contact en de onaflatende roep tot assertiviteit gezien wordt als kracht en niet als beperking. Ik ben Bert – vechter, bouwer, getuige van het gewone leven – en ik sta, in alle bescheidenheid, met beide benen stevig in het hier en nu, trouw aan het vertrouwde pad dat ik gekozen heb.