Een fundament van vertrouwen: Het leven van André uit Aalst Hoofdstuk 1: Fundamenten Wie in Aalst ooit eens een voet in het gemeentehuis zette, liep een goede kans om André tegen het lijf te lopen – een man geboren in de schaduw van de torens in 1935, opgevoed met het strenge katholieke geloof dat generaties Vlamingen eigen was. Het geloof was bij André geen los bijvoegsel, maar een stevig fundament waar zijn hele leven, zijn doen en laten, op rustte. Hij vond er zijn geweten en houvast, en hij wilde het beste ervan meegeven aan zijn kinderen. Thuis klonk niet alleen de klok van de Sint-Martinuskerk over de daken van Aalst: katholieke waarden en plichtsgetrouwheid waren dagelijkse kost. Zijn jeugd en opleiding liepen langs de klassieke lijnen – discipline, hard studeren, in huis helpen en beleefd zijn, zoals men dat vroeger zei. Het was die studieijver die hem, dankzij doorzettingsvermogen en een kranige dosis nieuwsgierigheid, uiteindelijk de deuren naar de gemeentelijke administratie zou openen. Daar begon zijn reis, eentje die orde, respect en tradities ademde, maar altijd doordrongen was van menselijke warmte. Hoofdstuk 2: Dromen en Ambities Hoewel hij niet uitgroeide tot een beroemdheid met een gouden penning, koesterde André duidelijke dromen: een goede job, een warm gezin en het respect van wie hem kende. In zijn jonge jaren – en misschien stiekem ook later – geloofde hij dat wie hard werkte zijn koers kon bepalen. Toen hij zijn Annie vond, een vrouw die evenveel rust als levendigheid bracht, voelde hij zich de koning te rijk. Want geen enkele ambitie was voor André groter dan vader zijn. Zijn kinderen werden aangespoord om stevig te studeren – “Een goed rapport is de eerste stap naar een goed leven,” klonk het steevast. Gingen die punten de hoogte in, dan volgde steevast een cadeautje, en kon André met een fonkeling in zijn ogen vertellen welke knappe koppen hij in huis had gehaald. Zelf was hij niet iemand van grote woorden, maar fier op zijn gezin – dat droeg hij uit bij elke kans die hij kreeg. Hoofdstuk 3: Uitdagingen en Groei Als gemeentesecretaris kwam André alle soort mensen tegen. Zijn vertrouwen in mensen was opvallend, zonder naïef te zijn. Was er iets dat niet pluis leek, dan ging hij niet over één nacht ijs: zijn deur stond altijd open voor een babbel met collega's. Oplossingsgericht werken zat in zijn bloed – of het nu over een sluimerend ruzietje rond de rozenperken ging, of over de papierwinkel van de administratie. Langer werken aan zijn bureau thuis was heel normaal. Uitdagingen? Die deinsde hij niet uit de weg. Toch was hij iemand die – in al zijn vastberadenheid – ruimte liet voor advies. “Twee hoofden denken beter dan één,” zei hij dan, wijzend naar zijn wenkbrauwen die van zorgen soms een V vormden. Niet elk plan liep zoals gehoopt, maar hij kon ermee omgaan. Soms, als het even niet meezat, sloeg hij een kruisteken en blies hij de zorgen uit. Het gaf lucht. Het tempo van de moderne wereld bracht zijn portie frustratie. Nieuwe technologieën – computers, mobiele telefoons – waren voor hem niet bepaald kinderspel. Maar André zuchtte, mopperde wat, en probeerde het toch. Hij wist dat bijblijven erbij hoorde – met lichte tegenzin, dat wel. Hoofdstuk 4: Prestaties en Invloed Wat herinner je bij André het eerst? Zijn carrière, natuurlijk. Door de jaren heen groeide hij uit tot de onmisbare spil van de gemeente, en eindigde hij als gemeentesecretaris – een functie die niet enkel om papier en regels draaide, maar vooral om mensen, gesprekken, vertrouwen winnen en verbinden. In de kleine wereld van Aalst betekende dat veel: André genoot respect, niet omdat hij het luid verkondigde, maar omdat hij het verdiende. En dan het échte levenswerk: zijn gezin. Zijn relatie met Annie was sterk en eenvoudig – een team dat op elkaar rekende. Zijn vrouw kreeg net zo goed de schouderklopjes als hijzelf; niet zelden kwam hij thuis met een bos bloemen of wat lekkers, simpelweg omdat het huis piekfijn in orde was en Annie zo’n rolmodel was voor hen allen. Op vrijdagavond vond hij zijn volkse kant terug tijdens het kaarten in het plaatselijke clubje – een man die, los van zijn verantwoordelijke ambt, daar kleurde als joviale dorpsgenoot. Winst werd steevast gevierd met wat chocolade voor het thuisfront. Hoofdstuk 5: Visie André had geen uitgesproken visioen om de wereld te veranderen, maar wel duidelijke waarden. Wat telde, was dat mensen hem recht in de ogen aankeken, dat ze respect voor elkaar hadden en met goede bedoelingen handelden. Innerlijke zelfreflectie was niet zijn grootste bekommernis; uiterlijke schijn al helemaal niet. Opgaan in een groep, erbij horen, betekenis halen uit gemeenschap – dat vond hij van groot belang, of het nu het kaartclubje was, een handdruk van de burgemeester, of zijn dagelijkse wandelingen in Aalst waar iedereen hem groette. Misschien was dat wel zijn grootste nalatenschap: een nuchtere, warme kijk op de wereld, zonder franje, maar altijd met oprechte aandacht voor de mensen dichtbij. Geen kijk-mij-aan, wel kijk-wat-we-met-elkaar-bereiken. In de snelheid van een veranderende tijd stond André standvastig, soms met wat heimwee naar vroeger, maar altijd bereid om, binnen zijn waardekader, mee te bewegen. Hij liet een fundament na van vertrouwen en plicht, doorgegeven aan zijn kinderen, en verweven in het leven van wie hem gekend heeft. Een Aalstenaar, groot in zijn eenvoud: André – met een groot hart en een sterke rug, op wie je altijd kon rekenen.