Ik ben opgegroeid in Hoeselt, in een evenwichtig gezin van zelfstandigen, waar hard gewerkt werd. We kwamen niets te kort, maar werden ook niet rotverwend.
Ik geloof dat de meeste mensen goed zijn. Dat heb ik vaak zelf ondervonden.
Maar de wereld verandert snel en soms lijkt het wel een de ratrace waar ik niet zo van hou. Genoeg lijkt zelden nog genoeg.

Misschien ben ik daarom eerder conservatief. Niet omdat ik bang ben voor het nieuwe — andere zienswijzen kunnen verrijkend zijn — maar omdat ik waarde hecht aan de essentie: aan wat écht telt.

Het meest hou ik van gewone dingen. Rustig kunnen eten, tijd voor een gesprek, voor een boek, schrijven van scripts voor (kinder-)toneel, tuinieren, het bos in, het mee organiseren van een bosaanplant, ...

Volgens mij zit geluk zit niet in wat je bezit, maar in hoe je leeft. Uiteindelijk is het de tijd, de aandacht en de wederzijdse zorg waaraan we echt rijk worden. Misschien draait het om die vraag: Durven we tevreden zijn met voldoende?