Fundamenten Herman werd in 1974 geboren in Aalst, een stad die zich laat omschrijven als “eigenzinnig maar gezellig”, en wellicht zegt die omschrijving ook meteen iets over hem. In een warm gezin, samen met zijn jongere zus en ouders, leerde hij de kracht van samenzijn en het belang van kleine gebaren. Die vroege jaren waren niet spectaculair, niet groots, maar wel stevig van sfeer en rijk aan kleine zekerheden: zondagse uitstapjes, spaghetti op vrijdag, grapjes over het weer en altijd iemand die luistert. De katholieke achtergrond van het gezin was een vanzelfsprekend anker, een manier om woorden te geven aan waarden en uitgangspunten, zonder dat het benauwend werd. Herman draagt die fundering – geloof, loyaliteit en het belang van familie – nog steeds met zich mee, als een goedzittende jas die nooit helemaal geloof, loyaliteit en het belang van familie – nog steeds met zich mee, als een goedzittende jas die nooit helemaal uit de mode lijkt te raken. Iets fundamenteels is ook blijven hangen van de manier waarop hij de mensen om zich heen bekijkt. Voor Herman zijn mensen over het algemeen te vertrouwen, maar een beetje gezond wantrouwen siert de mens: “Ik stel me altijd af waarom iemand iets voor mij zou doen”, gaf hij ooit eerlijk toe. Het geeft aan hoe hij zichzelf graag positioneert in de kleine theater van het dagelijks leven: nuchter, hoffelijk, maar nooit naïef. Dromen en Ambities Over grootse dromen zul je Herman niet snel horen. Beroemdheid, macht of rijkdom? Daar houdt Herman zich niet mee bezig – met een schalkse glimlach noemt hij het “gedoe voor op televisie”. Zijn ambities zijn herkenbaar en menselijk: genoeg verdienen om elk jaar eens of twee keer een mooie reis te maken met zijn dochters, samen genieten van een etentje, gewoon “tot rust komen na het werk”. Terwijl de buitenwereld soms lijkt te schreeuwen dat alles steeds sneller moet, vindt Herman zijn geluk in de kleine, vertrouwde dingen: het gezinnetje bij elkaar, een goeie kom soep, een wandeling door het park. De routine is zijn bondgenoot, geen vijand. Nieuwe dingen proberen is fijn – zo volgde hij onlangs nog een cursus artificiële intelligentie en leerde dat “robots minder eng zijn dan mensen soms denken” – maar hij hoeft niet elk weekend een berg te beklimmen of zich ergens in te schrijven als digital nomad. Stabiliteit is geen saaiheid, vindt hij, maar een vorm van luxe. Uitdagingen en Groei Het leven spaarde Herman niet meer of minder dan een ander. Zijn grootste tegenslag ervoer hij onvermijdelijk tijdens zijn echtscheiding. Dat was een tijd van zoeken, van loslaten, van twijfelen. Moeilijk, geeft hij toe, voor iemand die “eigelijk het liefst heeft dat alles zn gangetje gaat”. Toch kwam er groei. Op aanraden van vrienden stapte hij over zijn schroom heen en zocht professionele hulp. De gesprekken met een therapeut waren verhelderend, en vandaag raadt hij iedereen aan “niet te wachten tot de bui over is”. Open zijn over kwetsbaarheid werd geen zwaktebod, maar net een springplank terug naar vertrouwen in zichzelf én in anderen. In andere domeinen zoekt Herman graag het gezelschap van anderen op, al is hij niet per se een groepstype. “Samen met wat vrienden elke woensdag een eindje lopen was best fijn. Dat jaar in een carnavalsclubje, daar heb ik nog vaak om gelachen”, vertelt hij. Niet om het groepsgevoel op zich, maar omdat gedeelde ervaringen het leven luchtiger maken. Misschien is dat zijn les geweest: je hoeft geen ras-netwerker te zijn om samen te genieten. Prestaties en Invloed Herman is niet het type dat zichzelf op een sokkel zal zetten. Op de vraag naar zijn grootste prestatie steekt hij niet van wal over carrière, titels of bezit, maar over zijn dochters. “Als ik mijn kinderen maar een goede toekomst geven kan, en af en toe een extraatje zodat ze comfortabel hun leven kunnen leiden, dan ben ik tevreden.” Geen verfijnde waarden in marble uitgehouwen, maar het soort prestatie dat zich uit in boterhamdozen klaarzetten, helpen bij huiswerk en luisteren naar verhalen die met kinderlijke ernst worden gebracht. Zijn invloed reikt niet tot de dagbladen, maar wel, stil en gestaag, tot de levens van zijn meisjes. Toch blijft hij niet stilstaan. De cursus AI was niet zomaar een bevlieging, maar een manier om te blijven mee ademen met de tijd. “Het hoeft allemaal niet té snel, maar het is toch plezant iets nieuws bij te leren”, zegt hij met een glimlach. Wat anderen een prestatie zouden noemen, noemt Herman zelf gewoon “meedoen”. Visie “Verandering hoeft niet altijd razendsnel te gaan,” vindt Herman, “maar blijven stilstaan is ook maar niks.” In die zin is hij een zachte evolutiedenker: rustig, niet dogmatisch, met oog voor nuance. Zolang het leven prettig, eerlijk en gedragen blijft, zolang hij kan thuiskomen en samen kan zijn met zijn dochters – dat is het anker waar alles om draait. Voor hem ligt geluk niet in de verre horizon, maar op een armlengte, bij mensen van vlees en bloed. In Herman zie je geen revolutionair, maar iemand die aan de hand van routines, waarden en eenvoudige dromen een warm leven weeft. Hij laat de wereld met zijn rust een klein beetje vriendelijker achter, zoals Aalst op een regenachtige dinsdag nét wat kleurrijker is dankzij iemand die met een open blik naar anderen kijkt. Wat hij zijn kinderen wil meegeven – vertrouwen, eerlijkheid, samenhorigheid – dat probeert hij ook in zijn omgeving te brengen: klein, onopvallend, maar van blijvende waarde. Zo leeft Herman. Met beide voeten in de Vlaamse klei, geworteld in familie en traditie, maar genoeg nieuwsgierigheid om af en toe de geijkte paden te verlaten. Alles met een zachte glimlach, en met de wetenschap dat het leven goed is als je het samen doet.